منطق جلسه دوم

چنین تشییعی در میان علمای اصفهان، بسیار نادر است! هرکدام از این مردم که در تشییع حاضر شدند، نوعی ارتباط ظاهری یا باطنی با ایشان (آیت الله ناصری) داشته‌اند؛ یا دعای ایشان [در زندگی‌اش] بوده، یا ایشان عقدش را خوانده، یا بچه‌اش مریض بوده و خدمت ایشان آورده است.
این تشییع، بی ‌دلیل اتفاق نمی‌افتد و یک تأییدی در کار است. حتی خود ما که گاهی بی‌قرار می‌شدیم با دیدن ایشان آرام می‌شدیم و حتی وقتی که ایشان در بیمارستان بودند نیز همین‌طور بود؛ علی‌رغم اینکه درصد هوشیاری ایشان پایین بود و روی ۱۰ و ۱۱ بود، ولی کاملاً محسوس بود که این مؤمن، ارتباطی فراتر از فیزیکش با مردم دارد و انسان، در کنار او آرام می‌گیرد. مردم، نزد ایشان می‌آمدند و آرام می‌گرفتند و بهره می‌بردند.
ایشان، امام زمانی علیه‌السلام بود و علاوه بر آن، خدمات اجتماعی بلند و مؤیَّدی را ارائه می‌کرد. حرفی که می‌زد، حساب شده بود و این، کار هر کسی نیست. این شخصیّت، حداقل در حوزه‌های علمیه [سزاوار] یک نظام‌نامه‌ی ساختاری و الگو برداری برای شخصیّت سازی است. شناخت این شخصیّت، وقتی می‌تواند مفیدتر باشد که برای طلبه‌ی نوجوانی که وارد حوزه می‌شود، الگوبرداری شود. این بزرگوار، این بخش خدماتی را هم داشت.